Mensagens e carta apelam a Dilma sobre carta aberta pró-Esperanto

Por Afonso Camboim

Com o objetivo de tentar acelerar a reação do Governo brasileiro quanto a uma proposta esperantista que vem sendo conduzida desde fevereiro de 2013, utilizamos o portal Fale com a Presidenta no dia de ontem, e o correio no dia de hoje. A nova carta reapresentou, em anexo, as mensagens encaminhadas pelo Fale com a Presidenta e o próprio texto da carta aberta, já entregue (em junho) diretamente ao mInistro-chefe da Secretaria-Geral da Presidência da República. Espera-se, com mais essa ação, que o esperantismo obtenha, enfim, uma resposta do governo. Que seja favorável.

Eis a missiva: 

Brasília, 12 de setembro de 2013.

Excelentíssima Senhora Presidenta da República do Brasil,

1.         A Liga Brasileira de Esperanto (LBE), numa ação Cidadã, tem buscado fazer chegar a Vossa Excelência uma proposta preliminar formulada na forma de Carta Aberta/anexos, a qual solicita que o Brasil assuma uma postura vanguardista no cenário internacional na área da  democracia linguística, particularmente em favor da adoção da Língua Internacional - Esperanto, recomendada pela UNESCO aos países-membros desde 1954.

2.         Coube a mim, na qualidade de assessor de intercâmbio e comunicação da LBE, conduzir essa ação. Pelo portal Fale com a Presidenta, encaminhei mensagem sobre a proposta em 27/2/13 às 20h43 e em 11/9/13 às 11h19*. Pelo portal do MEC, encaminhei a Carta, ainda em fevereiro/13, a qual se registrou como “Demanda 11506796”.

3.         Em 19 de junho de 2013, por intermédio do Presidente da Câmara Legislativa do Distrito Federal (CLDF), Deputado Wasny de Roure (PT), a Carta/anexos foi entregue diretamente ao Ministro Gilberto Carvalho, com quem aguardamos audiência, solicitada via Gabinete da Presidência da CLDF.

4.         Enfim, agora por meio do correio tradicional, encaminho novamente a documentação, esperando contar com a atenção que a proposta merece, por inovar com simplicidade na busca de solução para um problema remanescente dos primórdios da espécie humana, pela coragem, e por utilizar um recurso eficaz e disponível. Acolhida, a proposta certamente acarretará (do ponto de vista histórico, o que só não interessa a governos medíocres) um destaque internacional a ser creditado ao Brasil e ao Governo de Vossa Excelência.

Respeitosamente,

José Afonso de Sousa Camboim

(Assessor de Intercâmbio e Comunicação da LBE)

A Sua Excelência a Senhora

Presidenta Dilma Rousseff

Praça dos Três Poderes, Palácio do Planalto

CEP 70150-900 Brasília/DF

*Ver anexos desta correspondência

* Anexos

Mensagens encaminhadas pelo portal Fale com a Presidenta: 1. Em 27/fev/2013 Mensagem: Excelência, Trata-se de grave solicitação. Pedido sério nem sempre é levado a sério, fica na \filtragem\ apressada das assessorias, porém o faço, sabedor do respeito de V. Exa. a cada cidadão. Há ampla fundamentação, mas o espaço não comporta mais que justificativa sumária. Considerando, pois, a) que o Brasil é signatário de 2 Resoluções da Unesco (Montevidéu 1954 e Sófia 1985), formuladas para conclamar os Países-Membros a inserir a língua internacional Esperanto em seus sistemas de ensino; b) que até agora a maioria dos governos nada fez, preferindo os onerosos caminhos da tradução e do poliglotismo e o financiamento tácito a idiomas hegemônicos; e c)que o voluntariado esperantista, marginalizado, dificilmente atingirá a meta do \bilinguismo suficiente\; Peço que o Governo do Brasil, mediante MEC, Itamarati, etc., a) inicie o processo de inserção do Esperanto no sistema oficial de ensino do País; e b)proponha acordos e parcerias com outros Governos pela língua ponte neutra. P. D. 2. Em 11/set/2013 Mensagem:
Excelência, Sobre grave proposta ao Governo brasileiro acerca do Esperanto: 1) encaminhei mensagem por este portal em 27/2/13, 20h43; 2) dirigi o mesmo teor pelo portal do MEC (Demanda 11506796); 3) a Liga Brasileira de Esperanto fez entregar em mão ao Min. Gilberto Carvalho Carta Aberta/anexos com o mesmo teor, em 19/6/13 (v. st Esperanto-Bilinguismo-Suficiente.com). Tudo, SEM RESPOSTA. O Ex-Presidente Lula, que calou jornalista com a pergunta "Alguém já perguntou se o Bill Clinton fala português?", disse ao presidente da Associação Mundial de Esperanto que "Ansiamos para que o Esperanto seja aceito pela maioria das nações...". Mas, não fez sua parte. O 1° Governo de Vossa Excelência já quase se finda, SEM RESPOSTA. Que espécie de GOVERNO precisaremos eleger no Brasil para levar a sério a questão da democracia linguística, da Língua Internacional neutra? Ou será que "fechamos" em   definitivo com o inglês, que nunca paramos de financiar, à revelia da Cidadania? Respeitosamente.

Esperantistoj kaj Esperantofonuloj

De Afonso Camboim

Aurélio (unu el la plej famaj vortaroj de la portugala lingvo) diras ke esperantisto estas "persono kiu parolas Esperanton aŭ kiu estas ĝia fano." Tiu vortaro ne citas esperantofonulo-n (samkiel ne citas rusofonulo-n), sed pro tio ke ĝi citas francofonulo-n, germanofonulo-n kaj arabofonulo-n, ekzemple, nenio nuligis la formadon de la termino esperantofono, kaj derivitaj, kiel jam regas. Esperantisto, do, ampleksas du apartajn kategoriojn de individuoj: la parolantoj (uzantoj) kaj la "fanoj" (simpatiantoj, subtenantoj, defendantoj, ktp.). Mankas al ĉi tiuj, komponanto esenca al tiuj: lernado de la lingvo - kiu havigas precize la esperantofonecon, en plia aŭ malplia grado de uzkapablo.

Saltante de la vortaro al la kulturo de la internacia lingvo, oni trovas, ke bonaj esperantistoj, ĝenerale, opinias ke esperantisto nepre estas, aŭ tuj estos, esperantofonulo. Tiu kategorio, la de "fanoj", kiun inkluzivas vortaroj, estas simple preterlasita de la Esperanto-movado. Efektive, ĝi estas komputita kiel komenca nulo. La originala "deficito pri esperantofonio" de lingvo kiu komenciĝis per "sola parolanto" kaj bezonis pruvi, ke fakte estis farebla (kaj ne nur projekto), kaj aliaj historiaj faktoroj, induktis tion, ke la esperantismo estadas movado kun fokuso pri tuja formado de parolantoj, de kompetentaj uzantoj de la lingvo. En tiu etoso, esperantisto estas tiu kiu parolas Esperanton – malgraŭ ke oni toleru amikeme tiujn kiuj parolas "pli-malpli", sed sub la epitetoj krokodiloj, eternaj komencantoj aŭ "esperantistoj saluton-ĝis- revido."

Tamen, atenton: se atribui malmultan gravecon al simpatiantoj, subtenantoj, defendantoj ktp. (favore al fokuso pri formado de parolantoj) eble estis la plej bona strategio de esperantistoj en la pasinteco, daŭrigi neglektadon pri tiuj "fanoj" povas esti unu el la plej grandaj eraroj de esperantistoj en la nuntempo.

La konstanta formado de novaj parolantoj sendube ĉiam estos io fundamenta por esperantismo. Sed hodiaŭ, kiam Esperanto estas jam establita kiel vivanta lingvo, kiam la abundo de eventoj kaj kulturaj produktaĵoj per ĉi tiu interlingvo jam ne permesas honestan dubon pri la alta kvalito de parola komunikado farita per ĝi, klasifiki kiel "esperantisto" nur "parolantoj de Esperanto" estas nenio pli ol misgvidita malŝparo pri la energio de la "kvanta faktoro". Laŭ politika vidpunkto, tiu estus eraro neakceptebla fare de E-movado. En politiko, instanco al kiu esperantismo ne povas ne apelacii (se ĝi volas esti oficiale "naskita" kaj volas esti io socie), la kvanto estas la unua kvalito: nenio eniras la tagordon sen signifa kvanto.

Do, por komenci ripari ĉi tiun denuncitan miskomprenon, taŭgas al esperantismo rekoni, akcepti, komputi, stimuli kaj agnoski kiel bonajn esperantistojn, tre krome la esperantofonulojn, ĉiujn "fanojn" de Esperanto, eĉ se ili ne diras (ankoraŭ) nuran vorton en Esperanto. Taŭgas, krome, labori por la optimumigo de tiu “forto”, kiu (oni ne iluziiĝu) ne emus evolui al esperantofoneco, escepte pro kompensiga plio, ŝpruconta precize el tiu oficialigo kiun favoras ĝia aktiva ĉeesto. Tre malmultaj individuoj alfrontas la duoblan sinoferon, krom publike deklari sin favore al "utopio", investi kaj vivi en la avangardo de tiu "utopio". Tiamaniere, per tiu malgranda ŝanĝo (inkluziva) de konceptoj, esperantistoj, kiuj estas tiom malmultaj kaj tiom malfortaj, proporcie al la rolo apartenata al ni en la internacia areno, baldaŭ estos pli multaj kaj pli fortaj. Tiam, pro la altvalora potenco de la nombro (kion certagrade ni jam havas, eĉ senkonscie pri ĝia valoro), ni povos pensi serioze depostuli ĉe la registarojn, en la civitana kaj politika sencoj de tiu vorto, kaj kun reala ŝanco pri ne esti traktataj kiel "komencaj nuloj".