La veinda plusdoloro Afonso Camboim Dornoj povas nin piki Sed ni trovas nesufiĉa: Ni faris sagojn kaj lancojn. Falo de branĉ' povas nin vundi. Sed ni trovas nesufiĉa: Ni produktis vergojn. Sovaĝbesto povas nin disrompi. Sed ni trovas nesufiĉa: Ni praktikas torturojn. Astmo povas nin sufoki. Sed ni trovas nesufiĉa: Ni strangolas. Fulmo povas nin fulmini. Sed ni trovas nesufiĉa: Ni mortelektras. Tertremoj povas ruinigi. Sed ni trovas nesufiĉa: Ni eksplodigas. Pestoj povas ekstermi. Sed ni trovas nesufiĉa: Ni kreis la militon. Homoj malsaniĝas. Sed ni trovas nesufiĉa: Ni venenas. Homoj mortas. Sed ni trovas nesufiĉa: Ni mortigas. Nia naturo, Kia amplif(dolor)ilo De la Naturo mem! Proleta de l’ dolor’, Kia specio estas la homa, Kiu ŝajne trovas nesufiĉa?

A patética dor a mais Afonso Camboim Espinhos podem espetar-nos. Mas achamos pouco: Temos flechas e lanças. A queda de um galho pode ferir-nos. Mas achamos pouco: Produzimos cassetetes. Uma fera pode trucidar-nos. Mas achamos pouco: Praticamos torturas. A asma pode sufocar-nos. Mas achamos pouco: Estrangulamos. Um raio pode fulminar-nos. Mas achamos pouco: Eletrocutamos. Terremotos podem devastar. Mas achamos pouco: Explodimos.  Pestes podem dizimar. Mas achamos pouco: Criamos a guerra. Pessoas adoecem. Mas achamos pouco: Envenenamos. Pessoas morrem. Mas achamos pouco: Matamos. Nossa natureza, Que amplificador  Da própria Natureza!                      Operária da dor, Que espécie é a humana, Que parece achar pouco?